متاسفانه تعداد زیادی از بچه هایی که به خاطر مشکلات اضطرابی مثل وسواس، ناخن جویدن، لکنت زبان، شب ادراری و حتی مشکلاتی مثل اعتماد به نفس پایین، ناسازگاری با همسالان و مشکلات یادگیری در مدرسه به مرکز مشاوره مراجعه می کنند، بعد از چند جلسه مشاوره متوجه می شم که ریشه اضطراب ها و نگرانی های بچه، عصبانیت های شدید و داد زدن پدر یا مادره.
برای یه بچه، خونه ش امن ترین تقطه دنیا است و پدر و مادر قابل اعتماد ترین افراد هستند. ولی وقتی این افراد قابل اعتماد هرزگاهی، خونه امن بچه رو با فریادهای بلندشون میلرزونند، بچه احساس بی پناهی بهش دست می ده. اونوقته که اضطراب و ترس تو وجود بچه ریشه می کنه.
اکثر ما تصورمون از خشونت، کتک زدن بچه است. ولی داد زدن، خشم شدید، تحقیر کردن، مسخره کردن و بی محلی و قهر های طولانی همه نوعی خشونت علیه کودکانه.
بهتره با تمرین مهارت های کنترل خشم، در شرایط پر تنش خودمون رو کنترل بکنیم و از طرف دیگه هم با یادگیری مهارت های فرزند پروری، به جای دعوا کردن و داد و بیداد سر بچه ها، از روش های موثرتر و بهتری برای کنترل رفتارهای اونا استفاده کنیم.
یه همچین فضایی رو از کودکی داشتم و در حال حاضر برادر کوچکترم داره تجربه می کنه. حتی گاهی حس می کنم پدر و مادرم با ری اکشنی که در مقابل رفتارهای برادر کوچکم نشون میدن سعی در تغییر رفتارش دارن.
میدونید.. برادر من 10 سالشه. وقتی گذشته ی خودم رو از این منظر بررسی می کنم حس می کنم تبدیل شدم به آدمی که نمی خواد روی واقعیش رو به کسی نشون بده مبادا روی بدی باشه. تبدیل به آدمی شدم که مدام "نقش" آدم خوبه رو بازی می کنه.
راهی برای من هست ؟