امروزه دغدغه خیلی از خانواده ها اینه که بچه دوم بیارند یا نه؟ این ماجرای «تک فرزندی یا چند فرزندی» هم این روزها شده داستان «علم بهتر است یا ثروت». تو هر سایت روانشناسی کودک که سر می کشی یه مطلب درباره ش می بینی. توی مقالات و تحقیقات عنوان های زیادی درباره این موضوع وجود داره و بعضی ها مزایای تک فرزندی رو گفتند و بعضی دیگه هم اونو رد کردند و گفتند بهتره دو تا یا بیشتر بچه داشته باشیم.
دولت هم که وقتی با مشکل افزایش جمعیت روبرو می شه شروع به تبلیغ می کنه که «فرزند
کمتر، زندگی بهتر» و وقتی می بینه رشد جمعیت داره کم میشه شعار رو عوض می کنه و
میگه : «فرزند بیشتر، زندگی شادتر»
تو این چند گانگی های نظرات کارشناسان، من نمی
خوام بگم که یه بچه داشته باشید یا دوتا، فقط چند تا باور غلط که رواج پیدا کرده رو می
خوام اصلاح کنم:
1- نگهداری از بچه دوم خیلی آسونتر از بچه اوله
درسته که مهارت مادر در بچه داری بیشتر شده، ولی یادمون نره که این بارعلاوه بر نگهداری از نوزاد ، مسئولیت رسیدگی به یه بچه دیگه هم به عهده مادرهست و از طرف دیگه رفع اختلافات بین بچه ها هم به همه کارهای شما اضافه می شه. پس نمیشه گفت بزرگ کردن بچه دوم آسونتر از بچه اوله. علاوه بر این، احتمالا اطرافیان هم این بار کمک کمتری به شما خواهند کرد، چون به نظر اونا شما دیگه همه چیز رو بلدید و نیازی به کمک ندارید.
2- بچه یکی یدونه ، یا خل می شه یا دیوونه
در تحقیقات متعدد ثابت شده که انواع بیماری های روانی در بچه های تکی کمتر از بچه های خانواده های پرجمعیته، همچنین تک فرزندان معمولا شادتر ار بقیه بچه ها هستند. البته این نظر که «بچه های تکی به احتمال بیشتری ممکنه لوس و نازپرورده بار بیان» درسته . چون ناخودآگاه پدر و مادر توجه خاصی به این بچه ها دارند. البته در خانواده های چندفرزندی هم این اتفاق ممکنه برای بچه آخر (بچه ته تغاری) پیش بیاد
3- بچه دوم رو بیار تا بچه ت همبازی داشته باشه
درسته که داشتن خواهر و برادر، می تونه حس تنهایی بچه رو کم کنه ولی به ندرت بچه های با اختلاف سنی بیشتر از چهار یا پنج سال می تونند با هم همبازی بشن به خصوص اگه غیر همجنس باشند.
4- دو تا بچه پشت سر هم بیار، با هم بزرگ می شن
درباره مشکلات بزرگ کردن بچه های با اختلاف سنی کم (شیر به شیر) از کسانی سوال کنید که همین الان چنین شرایطی دارند یا اونایی که دوقلو دارند نه اونایی که بیرون گود نشستند و می گن آسونه. در ضمن بدن مادر هم بعد از هر زایمان و شیر دهی به فرصتی برای ترمیم و جبران ذخایر بدن از جمله آهن و کلسیم نیاز داره
5- یه بچه که داشته باشی، بهتر می تونی تربیتش کنی
درسته که برای یک بچه می شه امکانات بیشتری فراهم کرد، ولی معنیش این نیست که بهتر تربیت می شه. بخش زیادی از تربیت بچه ها در ارتباط و تعامل با بچه های دیگه شکل می گیره؛ مشارکت، همکاری، سهیم شدن، همدلی و گذشت در بچه های خانواده های چند فرزندی بیشتره . البته به شرطی که پدر و مادر بتونند حس رقابت رو در بین بچه ها کنترل کنند وگرنه جدال و خشونت به جای همکاری بین بچه ها شکل می گیره
6- یه بچه دیگه بیارید تا رابطه تون بهتر بشه
بچه نمی تونه مشکلات خانوادگی پدر و مادر رو حل کنه، نه بچه اول نه بچه دوم و نه بچه دهم. حتی ممکنه به خاطر شرایط پراسترسی که ایجاد می کنه، رابطه های مشکل دار رو بدتر هم بکنه.
7- می ترسم یه بچه دیگه بیارم و بچه اولم آسیب ببینه
درسته که ورود بچه دوم باعث ایجاد استرس در بچه اول می شه و ممکنه حس حسادت بهش پیدا کنه، ولی این دوره رو اگه به خوبی مدیریت کنید می تونه برای فرزند اول مفید هم باشه. در زندگی هر بچه ای بحران هایی وجود داره که نمیشه ازشون جلوگیری کرد ولی میشه با حمایت هاس مناسب به بچه کمک کنیم که این بحران ها رو به خوبی طی کنه و یک گام مهم در مسیر تکاملش برداره. تولد، از شیر گرفتن، از پوشک گرفتن، ورود به مهدکودک و مدرسه، بلوغ، ورود به دانشگاه، انتخاب شغل، ازدواج، پدر یا مادر شدن و .... همگی مراحلی از رشد و تکامل انسان هستند که علیرغم مشکلاتی که برای فرد به وجود میاره، به تکاملش هم کمک می کنه. اگه بخوایم به قول معروف بچه رو لای پنبه بزرگ کنیم، اونو از نظر روانی معلول بار میارید و اون دیگه نمی تونه مثل یه فرد بالغ و سالم در زندگی خودش عمل کنه.
سهیم شدن زندگی با یک خواهر یا برادر هم می تونه یکی از این بحران ها باشه.
و کلام آخر اینکه، همه مزایا و معایب تک فرزندی و چند فرزندی رو بررسی کنید، شرایط خودتون و خانواده تون رو در نظر بگیرید و در نهایت خودتون تصمیم بگیرید. ولی بعدا یادتون باشه که این تصمیم خودتون بود، و نمی تونید پشیمون بشید. چه از داشتن فرزند دوم و چه از نداشتنش.
