در زندگی هر مادری، هر چقدر هم صبور و آروم، لحظه هایی پیش میاد که کنترلش رو از دست می ده و به قول معروف جوش میاره. این جوش آوردن ها تاثیر منفی روی رابطه مادر و فرزند داره و باعث لجبازی و بهانه گیری و غرغر بچه می شه. پس لازمه که حد تحملمون رو بالاتر ببریم و کمتر عصبانی بشیم
دعوا و اختلاف بین بچه ها همیشه هست و نمی شه صد
در صد ازش پیشگیری کرد. ولی نباید این اختلافات اونقدر زیاد بشه که جای دوستی و
صمیمت بین اونا رو بگیره.
اگه بچه ها تون خیلی با هم دعوا می کنند، احتمالا هنوز یاد نگرفتند که چطوری با هم بازی کنند. سعی کنید خودتون بیشتر باهاشون بازی کنید، اینطوری می تونید بازی کردن رو بهشون یاد بدید.
مثلا می تونید شما خاله بشید و بچه بزرگتر مامان بشه و بچه کوچکتر هم نی نی باشه. یا بچه بزرگ تر معلم بشه و شما و بچه کوچکتر شاگرد باشید. اینطوری بچه ها یاد می گیرند که در نبود شما هم بتونند همین بازی ها رو با هم بکنند. بچه ها وقتی با هم همبازی میشن، صمیمیت بیشتری بینشون ایجاد می شه و کمتر با هم دعوا می کنند.
البته این نکته مهم رو هم یادمون باشه که مبادا با توجه بیش از حد به یکی از بچه ها، باعث حسادت اون یکی بشیم. حتی اگه فکر می کنید که یکی از اونا مظلوم واقع شده و می خواید ازش حمایت کنید. با این اشتباه شما، هیچوقت صمیمیت بین اونها به وجود نمیاد و همیشه برای جلب توجه شما با هم رقابت می کنند.
در این شرایط معمولا بچه بزرگتر با اذیت کردن بچه کوچک تر توجه شما رو جلب می کنه و بچه کوچک تر هم با گریه و زاری سعی می کنه حمایت شما رو به دست بیاره.
این روزها که موقع ثبت نام مدارسه، خیلی از والدین سوال می کنند که بهتره بچه شون رو مدرسه غیر انتفاعی ثبت نام کنند یا مدرسه دولتی ؟
به نظر می رسه هر کدوم اینها شرایطی داره که
بعضیش می تونه مفید باشه و بعضی دیگه نه.
مثلا در مدارس غیر انتفاعی، معمولا کلاس ها خلوت تره و به بچه ها بیشتر توجه میشه و باهاشون بیشتر کار می کنند. معمولا بچه هایی که مدرسه غیرانتفاعی می رن، تو خونه کمتر نیاز به تمرین دارند و بیشتر درس رو توی مدرسه یاد می گیرند.
ولی این مشکل هم هست که در این مدارس معمولا برای اینکه والدین راضی باشند، به بچه ها بیش از حد آسون می گیرند. هم از نظر درسی و هم از نظر اخلاقی. از طرف دیگه معمولا توی کلاس همه بچه ها از قشر متوسط به بالا هستند و بچه با سطح توقعی بیشتر از بچه های مدارس دولتی بزرگ میشه.
در مدارس دولتی معمولا کلاس ها پرجمعیت تر هستند و ممکنه معلم نتونه به همه بچه ها توجه کافی داشته باشه. اغلب لازمه که والدین هم در منزل با بچه تمرین کنند تا به خوبی مطلب رو یاد بگیره. این موضوع به خصوص برای بچه هایی که مشکل تمرکز دارند و یا بچه هایی که دچار اختلالات یاد گیری هستند و به توجه بیشتری نیاز دارند، یا والدینی که فرصت کافی برای تمرین با بچه رو ندارند، می تونه مشکل آفرین باشه.
ولی حسن این مدارس اینه که اولا هزینه زیادی رو به خانواده ها تحمیل نمی کنه. دوم اینکه به کسی بیش از حد ارفاق نمیشه و معمولا جدی تر از مدارس غیر انتفاعی با بچه ها برخورد می کنند و نظم و انضباط بیشتری دارند.
از طرف دیگه ، تو این مدارس بچه هایی با سطح اقتصادی مختلف توی یک کلاس هستند و این بچه رو واقع بین تر میکنه.
البته این مطالبی که گفتم، خیلی کلی هستند و در مورد همه مدارس دولتی و یا غیرانتفاعی صدق نمی کنند.
در نهایت، شما پدر و مادر عزیز، با توجه به نکات بالا و بر اساس شرایط زندگی خودتون و ویژگی های فرزندتون می تونید تصمیم مناسب رو در این مورد بگیرند.